Ο κάμπος της Ημαθίας είναι ένας τόπος με συνεχή κατοίκηση από τα προϊστορικά χρόνια. Οι πλαγιές του Βερμίου δεν μας παρέχουν στοιχεία για την ανθρώπινη παρουσία σε αυτές, αλλά μπορούμε να εκτιμήσουμε από την ιστορική εμπειρία της περιοχής ότι η ζωή σε αυτές ήταν πάντα συνδεδεμένη με την ζωή των πληθυσμών του κάμπου, με διάφορους τρόπους, όπως μέχρι σήμερα.

Ο τόπος αυτός ήταν από την αυγή της ιστορίας πολυάνθρωπος λόγω του φυσικού του πλούτου: μεγάλες εκτάσεις από παχειά καλά αρδευόμενα χωράφια, λίμνες και ποτάμια πλούσια σε ψάρια, δάση πλούσια σε ξυλεία και μια κεντρική θέση στην ευρύτερη Νότια Βαλκανική.

Αυτός ο πλούτος κι αυτή η θέση δεν ήταν πάντα ευνοϊκή μοίρα για τον τόπο, καθώς τον έκαναν περίζηλο σε πολλούς και εύκολο πέρασμα για πλήθος κατακτητών. Η ζωή των ανθρώπων του κάμπου και των οροπεδίων, όμως, δεν άλλαξε στα βασικά της συστατικά, όλες αυτές τις χιλιάδες χρόνια, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε στον λαϊκό τους πολιτισμό, ακόμη και σήμερα.

Η Ημαθία (μαζί με την γειτονική Πέλλα) υπήρξε η εσωτερική αυλή του αρχαίου Μακεδονικού Βασιλείου και ακολούθησε την μοίρα του μέχρι το τέλος. Στα ρωμαϊκά και στα μεσαιωνικά χρόνια ήταν μια πλούσια κι ανεπτυγμένη επαρχία, όπως και σήμερα. Πράγμα που μαρτυρούν τα σημαντικότατα ρωμαϊκά και βυζαντινά μνημεία της. Τα χρόνια της τουρκικής φεουδαρχίας ήταν δύσκολα, αλλά το βουνό έδινε πάντα καταφύγιο κι ελπίδα.

Το πρόβλημα του τόπου δεν ήταν όπως σε άλλα μέρη της πατρίδας μας η φτώχεια, αλλά ο πλούτος κι η περίσσεια των δυνατοτήτων, που απαιτούσε πάντα σοφή διαχείριση και φροντίδα απέναντι στις συχνές εξωτερικές ιστορικές αλλαγές αλλά και στην εσωτερική κοινωνική οργάνωση. Πεδία που φαίνεται οι κάτοικοί του αποδείχθηκαν ικανότατοι. Τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται να άλλαξε τα τελευταία οκτώ χιλιάδες χρόνια, παρόλες τις εξωτερικές αλλαγές που ονομάζουμε πρόοδο.